راز عشق...

تک درختی تنها توی یک جنگل تاریک و سیاه از غم و درد به خود میپیچید.

از خودش میپرسید که چرا اینقدر تنهایم؟!
 
که چرا هیچ دلی با من نیست؟
 
که چرا نیست دلی نگران من و تنهایی من؟

چه شود گر که دگر قد نکشم؟

 چه شود اگر که من توی جنگل نباشم؟

آنقدر گفت و گریست که شکست و آرام روی یک نهر روان ساخت پلی...

چقدر زیبا بود !چقدر مستحکم....

و درخت تنها عشق را پیدا کرد.

عشق را در بهار باید جست.

در گردش پروانه به دور یک گل،

در ذوب شدن یخ با دست

نوازشگر نور و خورشید ،

درمیان سفر چلچله ها،

درمیان قطرات باران،

 در میان وزش باد و

غرش ابر و طوفان

عشق را باید جست روی یک نهر روان که درختی روی آن ساخته پل

و درخت تنها عشق را پیدا کرد

عشق یعنی ایثار، عشق یعنی گذشتن از خود، از بود و نبود

عشق یعنی درختی بیجان روی یک نهر روان

عشق یعنی یک بغل دلواپسی گم شدن در انتهای بی کسی